Op het moment dat de laatste echte vakantiedag is afgelopen, komt ineens het moment dat het ook echt goed geweest is. Ik wil naar huis. Ik ben moe, heb ondertussen 2623 km gereden, ik verlamg maar ‘gewoon’ OV en een avondje op de bank naar de tv kijken en niet nadenken over wat ik morgen ga missen.

Dus ik ben moe teruggekomen in Toronto, waarbik in het restaurant naast het hotel een lichte maaltijd wil eten. Op de menukaart staat soep en Greek Salade. Mooie combi. Ik bestel ze. “Do you want chicken on the salad?” Uhhh, no? Keuzes komen hier in overvloed.

“I like the [oooh god they thought of a funny name]-hamburger.” “Do you want fries or salad with that?” “Salad.” “What kind of salad?” “Uuuuhhhh…” “We have garden, summer, xxxx, yyyy and zzzz.” “Uh, garden?” “What kind of dressing would you like?” “Uhhh…” “We have ……” Nou ja, je snapt het wel, tegen die tijd ben ik wel uitgegeten. Maar ik snap nu wat in films bedoeld wordt met dressing on the side.

De griekse salade is gekomen. Crisis. Ik had het er met Koos en Margeet gisteren over. Alles is net anders hier. Niet alleen in eten, maar ook in dagelijkse dingen.

Als je denkt rustig te kunnen eten, helaas. Het begint met voorstellen: “Hi, I’m Mike, how are you… I’ll be your waiter tonight. So if you have any questions, please ask me.” Okay, dag Mike. Doe maar die kip-pesto. “Do you want fries or mashed potatoes?” Aaaahhhh. Doe maar gewoon wat in het menu staat, zonder extra poespas. Dus mashed. “Excellent choice.” Ik bedenk me dat ik de hele vakantie alleen maar excellent choices heb gemaakt. Als ik de fries had gekozen, wat dan?: “Shitty choice”? En dan net als je je mond vol hebt komen ze langs. “Are you okay?” Knikken. “If you need anything, please let me know.” Twee keer kauwen en nog eens knikken. “Excellent!” En daar gaan ze weer. Pffff. De mate van vriendelijkheid bepaalt hun fooi. Hier is blijkbaar de fooi deel van het salaris. Je geeft 15, 17.5 of 20% als je echt blij bent met de bediening. Oef. Dus de financiële aardigheid van de bediening gaat me wat tegenstaan na verloop. Doe eens iets anders, klink eens anders, verras me eens. Dus na alles weggekauwd te hebben, wil je even rustig zitten. Ploef, staan ze weer en ze halen je bord weg. “You need anything else?” “Uh, no?” En het is voorgekomen dat ze de rekening al in hun hand hadden. WTF? Maar blijkbaar is dat normaal hier.

Ik heb twee uitzonderingen. Het meisje in de bar van  het hotel Quebec, zij was supersympathiek en heb ik best lang mee gekletst. Het was rustig en ze leek oprecht geinteresseerd. Maar je kan me voor de gek houden en misschien was ze gewoon verveeld. En vandaag in een restaurantje in Niagara-on-the-lake. Dat is niet het toeristische met de vette waterval, maar gewoon een rustig en mooi plaatsje aan Lake Ontario. En de kaart zat zo vol lekkers, ik kon niet kiezen, dus ze kwam wel drie keer langs. Volgens mij vond ze me maar een grappige toerist. En toen koos ik de kreeft-sandwich met groene salade. Geen keuzes, gewoon that’s it. En ik vroeg naar de regels omtrent rijden en alcohol in Canada. Die vraag had ze niet verwacht, ondanks een “you can ask anything”. Een glaasje mag, dus ik nam een glaasje rosé bubbels van al veel geld. Nou, dat zijn miniglaasjes, 90ml, 3oz. En toen kwam de eigenaresse langs met de rest uit de fles. Huppee, een gewoon glas bubbels. Ach, ik moest nog een hele winkelstraat door en nog eten. Maar dat was lekker!!! Beide dus, eten en drinken. En toen afronden met espresso. Ze gaf me een dubbele met een knipoog. Zo grappig. En toen vergat ze die nog op de rekening te zetten. En ik ben zo aardig om dat te melden. Ze grijnst en gebaart me niks te zeggen. Nou, dat werd 25% fooi, was toch goedkoper uit. Er was tussentijds nog meer interactie, maar dit verhaal wordt al zo lang. 😉

Okay, dus in plaats van om 13 uur vertrekken uit Notl, vertrok ik pas om 16 uur. Ik heb genoten van de rust bij Fort George, het parkje met uitzicht op het water en de USA, het eten en de mooi winkelstraat (met veel opzichtige kleren en glimmende blingsieraden).  Daarna een waterval bekeken, die teleurstellend slecht zichtbaar was en doorgereden naar Toronto. Om 8 uur kon ik inchecken, maar mijn kamer was onvindbaar. “Don’t worry”, zegt de gast, maar dat deed ik niet. Dus ik kreeg kamer 1313. Druk op knopje PH, zeggen ze nog. Penthouse, hilarisch. Er is niks penthouse aan, behalve het uitzicht.

Maar ik vermoed dat ze gewoon geen 13e verdieping wilden hebben. En nar mezelf inhuizen, meteen naar de bar voor een lichte maaltijd. De bediening was chaggie, dus 15% max. De soep was melig en de salade bewerkzaam en groot, met 4 tomaatjes en 4 olijven. Bezuinigingen, grikeser kan die salade niet. Maar het is goed zo. De reis is zo goed als voorbij, dus ik kan nu de tijd nemen om de blog bij te werken.