De uitspraak van Schotland in het Duits klinkt al nergens naar. Als je dan Schotland bekijkt vanuit een Duitse cruise, is dat eigenlijk een complete mindfuck. Probeer na 14 dagen Duits nog maar eens een zinnig gesprek in Engels, zonder een Duits woord ertussen. Das geht nicht.

Invergordon ligt in een inham van een inham. En in de inham lagen ook nog eens een boorplatform, staanders voor de boorplatform, een kabellegschip (hoe heet zoiets?) en nog meer stevige technische meuk. Daarachter mooie velden met akkers, stadje en bomen. Interessante combinatie.

Bij het aanleggen werden we begroet door een doedelzakspeler. Dat heeft wel iets. Eigenlijk is dat wel hoe je een cruise kan zien, alles wordt tot in de puntjes uitgezocht en geregeld. En deze cruise blijkt nog niet zo extreem duur te zijn in excursies…zeggen de kenners. Maar ik word nu (8-8) gewaarschuwd om bij de Costa’s niet teveel mee te gaan, want daar zijn de prijzen extreem. De cocktails zijn trouwens ook niet zo duur, €3,50 voor de cocktail van de dag.

Okay, maar ik was in Schotland bij de doedelzak. Hij speelde goed. 😉 Meteen langs de douane in das-der-die Show-Lounge en daarna aan wal. Mijn excursie naar de whisky-destilleerder begon nog niet dus eerst de souveniershops uitpluizen. Nessy in allerlei vormen en smaken. Hard, zacht, sleutelhanger, koelkastmagneet, snoepjes, beeldjes, sneeuwglobe, enz. Verder schotse ruitjes op alles wat je maar kan bedenken, probeer bovenstaande lijst maar. En keltische symbolen in allerlei materialen, maten, kleuren, vormen en met of zonder kitsch toevoeging. En nog meer wat leuk is, maar niet boeit om geld aan uit te geven. Ik vond het mannetje van één winkel sympathiek, dus heb een magnetische boekenlegger van Schotland gekocht. Hij zal wel blij zijn met mijn twee pond…

De tour ging door de Schotse laag-, uitloper van hoog, landen heen. Akkerland, moeras- en veengebied, rotsen, bomen en mooie dorpjes, kerkjes, etc. Uitstappen bij de destilleerder waar we geen foto’s mochten maken. We hebben dus alleen foto’s van buiten door de open deur naar binnen. Maar ik heb wat netwerkproblemen met het overzetten van de foto’s van mijn mobiel naar mijn iPad en nog slechts 7 minuten duur internet…helaas dus, geen koperen ketels te zien voor jullie.

Na alle uitleg over grist, wort, wors en whisky in alle leeftijden rondom hete stalen en koperen ketels, kregen we een snuiverij uit eiken vaten en een proeverij uit glazen. De techniek om te maken vind ik fantastisch, maar het is duidelijk niet mijn drankje. Ik zou hier de ramen mee schoonmaken. Dus na de uitleg en twee keer sippen, besloot ik dat mijn lichaam voldoende reinigingsmiddel binnen had en zette ik mijn glas terug.

Grosse Whisky trinker
Een bolle Duitse passagier van de boot had net met veel ritueel zijn glas naar binnen gewerkt. Hij zag nog een glas zonder eigenaar en schoof deze in een soepele en subtiele beweging voor zijn neus. Bijna als verrassing kijkt hij naar het glas en begint het ritueel opnieuw, de whisky rollend door zijn glas, ruiken met de mond iets open en sippend naar binnen zuipen. Hij kijkt rond en verzamelt terloops alle glazen voor zijn neus, ordenend in een patroon. Gossie wat toevallig, een aangebroken glas whisky (mijn) staat ertussen. En met het pinkje schuift hij ook deze voor zijn neus als niemand het ziet…haha, gezien. En het ritueel begint opnieuw. Ganz lekker, nicht? Toen ben ik maar weggegaan, was al lollig genoeg.

Volgende stop was een pittoresk dorpje. Echter, de chauffeur nam een stevige omweg en keerde halverwege. De 6 jaar in Schotland wonende Duitse reisleider vertelde al dat het niet verkeerd gereden was. De bus schoot meteen links de ventweg op (je weet wel, je rijden aan de verkeerde kant). En na een mooi weggetje belandden we ineens bij een water met een zandbank met ladingen zeehonden. Mooi geordend naast elkaar, had die bolle Duitser kunnen doen, ware het niet dat die al teveel drank op had.

En na een fotostop toch door naar Dornoch. En met dit keer 45 minuten op de teller was het een sprintje langs mooie huizen, een kasteel, een (mini)kathedraal en vooral de souveniershop met originele nijverheid uit de buurt. Ik heb me beheerst en maar eens een zeeeeeeer duur sierraad lagen liggen (applaus) en heb twee romans gekocht die afspelen in Schotland.

En ik zou nu een mooie collage van fantastisch mooie foto’s laten zien van het dorp, de zeehonden, de ketels, maar de iPad heeft de hele vakantie als back-up gediend voor foto’s en mijn knuffelcomputer begint te protesteren. Vol.

En die avond schoot ik mijn tweede 8Gig kaart ook vol bij het vertrek daar. Vol aan de doedelzakspelers die ons wegspeelden, vol aan de mooi verlichte schepen en boortorens en vooral vol aan nog enkele seconden van het wegvaarliedje. Die wil ik toch nog wel terugvinden, want die hoort er wel bij.

Ooit wil ik nog terug naar Sjotlant en dan graag in het Engels.